Γράφτηκε από ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΦΩΚΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ στις Δημοσιεύτηκε στο blog-εκδηλώσεις.

Εορτασμός της Μάχης της Άμπλιανης 2020

Εορτασμός της Μάχης της Άμπλιανης 2020

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΑΜΠΛΙΑΝΗΣ - (24.7.1824)

Για τον εορτασμό της επετείου για το έτος 2020 εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

Ο Δήμος Δελφών και η Εταιρεία Φωκικών Μελετών συνδιοργανώνουν εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη μάχη της Άμπλιανης που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 1η Αυγούστου 2020 στην θέση ‘Ταμπούρια’, στο πραγματικό πεδίο μάχης με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Προσέλευση, Χαιρετισμοί, Επιμνημόσυνη δέηση, Πανηγυρικός της ημέρας, Κατάθεση στεφάνων, Ενός λεπτού σιγή, Εθνικός Ύμνος. Ο εορτασμός θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο των έκτακτων μέτρων που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση διασποράς του κορωνοϊού.

«Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΜΠΛΙΑΝΗΣ ΦΩΚΙΔΑΣ»

Οι επαναστάτες Έλληνες συντρίβουν την ισχυρότατη στρατιά εισβολής του Δερβίς Πασά. 196 χρόνια μετά επιβάλλεται να τιμήσουμε και να αναδείξουμε το γεγονός της μάχης αυτής, που τυγχάνει άγνωστη για το ευρύ Ελληνικό κοινό. Η μάχη της Άμπλιανης ήταν από τις σφοδρότερες του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνα με συμμετοχή 12.000 Τούρκο – Αλβανών και 1.200 Ελλήνων.
Η αμυντική γραμμή των Ελλήνων με τους 10 ισχυρούς προμαχώνες (ταμπούρια) πάνω στην παλιά οδό Ζητουνίου (Λαμίας) – Σαλώνων (Άμφισσας), αντιστέκεται ακόμα στο χρόνο στη Δυτική πλαγιά του Παρνασσού και είναι ίσως το μοναδικό σωζόμενο πεδίο μάχης σε όλη τη χώρα από τις μάχες του Αγώνα της Εθνεγερσίας του 1821. Πρόκειται για μια πολύ μεγάλης Στρατηγικής σημασίας μάχη, αφού δεν επέτρεψε στα τουρκικά στρατεύματα να υλοποιήσουν το σχέδιό τους, της καθόδου στην Πελοπόννησο, με όλες τις συνέπειες που αυτό θα επέφερε για την εξέλιξη του Αγώνα.


Στην προαναφερθείσα εκδήλωση πέραν του Δημάρχου Δελφών κ. Π. Ταγκαλή και του Προέδρου της Ε.Φ.Μ. κ. Ι. Ράμμου, παρέστει ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Φωκίδας κ. Γ. Δελμούζος, μέλη του Δ. Σ. του Δήμου Δέλφων και της Ε.Φ.Μ. αλλά και εκπρόσωποι συλλόγων και πολίτες ενώ ο Βουλευτής του νομού μας κ. Ι. Μπούγας με μήνυμά του ενημέρωσε ότι λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δε θα παρευρίσκοντο.

Χαιρετισμό απεύθυνε ο πρόεδρος της Ε.Φ.Μ. ο οποίος με αφορμή την ομοψυχία και το υψηλό ηθικό των αγωνιστών της μάχης της Άμπλιανης, τόνισε ότι οι παράγοντες αυτοί αποτελούν πολλαπλασιαστή δύναμης και είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες της εξίσωσης της εθνικής ισχύος που είναι το γινόμενο του έμψυχου παράγοντα επί του παράγοντα των άψυχων υλικών. Επισήμανε δε, ότι η εθνική ισχύς κλείνει το μάτι στη Διπλωματία και της δίνει δύναμη για την επίτευξη των αντικειμενικών σκοπών της πατρίδας μας .
Τέλος επανέλαβε τις προτάσεις της Ε.Φ.Μ., όπως αυτές είχαν ειπωθεί και στην προηγούμενη επέτειο του 2019 ήτοι :

Προσθέτοντας ότι του χρόνου 2021 θα μπορούσε να προγραμματιστεί και εκτελεστεί στο πραγματικό αναλλοίωτο πεδίο της Μάχης (ταμπούρια Άμπλιανης) αναπαράσταση αυτής.

Στη συνέχεια ακολούθησε χαιρετισμός του Δημάρχου Δελφών και ο πανηγυρικός της ημέρας που εκφώνησε ο κ. Ιωάννης Τσινταβής, Μέλος της Ε.Φ.Μ. όπως παρακάτω φαίνεται:

Α Μ Π Λ Ι Ν Η - 1η Αυγουστου 2020

Άμπλιανη: Τόπος κείμενος μεταξύ Σαλώνων και Γραβιάς μεν εκ Σαλώνων τριών ωρών δε εκ Γραβιάς μιας και ημίσεως απέχων. Είναι δημοσία οδός της Λαμίας και Σαλώνων έχουσα αμφοτέρωθεν δασώδη και πετρώδη πλάγια τα οποία σχηματίζουσι οι κλώνοι του Παρνασσού. Ωραία γλώσσα !!!
Απόσπασμα από το βιβλίο «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ» υπό Σχου Χριστόφορου Περραιβού.
Πριν συνεχίσουμε όμως με το ιστορικό να πούμε ότι η Άμπλιανη πήρε το όνομά της από τους αμπλάδες-μικρές πηγές νερού. Ετυμολογικά η λέξη Άμπλιανη προέρχεται από το ρήμα αναβλύζω, αναμπλύζω, αναμπλάω και το συγκεκομμένο άμπλας-Άμπλιανη. Μικρές πηγές νερού-αμπλάδες υπάρχουν και σήμερα στην περιοχή. Θα είδατε στον χωματόδρομο ερχόμενοι σε κάποια σημεία να τρέχει νεράκι.
Για την συντομία του χρόνου θα παρακάμψω τις προσφωνήσεις καθότι ακούστηκαν από τον πρόεδρο της Ε.Φ.Μ.
Σε συνεργασία με το Δήμο Δελφών αποφασίστηκε η 196η επέτειος της τόσο σημαντικής μάχης που θα δούμε παρακάτω να γιορταστεί εδώ στο πραγματικό πεδίο σ’ αυτή τη γή που πατάμε σήμερα σ’ τούτα τα χώματα σε τούτα τα λιθάρια που βλέπουμε γύρω μας. Τούτης της μάχης που από τους ιστορικούς εορτασμούς των κορυφαίων στιγμών του Αγώνα, αγνοείται παντελώς, τόσο από την Επίσημη Ελληνική Πολιτεία, όσο και από τις δικές μας Τοπικές Αρχές, η ευθύνη των οποίων είναι μεγάλη.
Μόλις την δεκαετία του 1970 ξεκινάει δειλά – δειλά η προσπάθεια ανάδειξης και προβολής της ιστορικής μάχης το χρονικό του εορτασμού της οποίας έχει συνοπτικά ως εξής:
To 1930 στον επίσημο εορτασμό των 100 χρόνων της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος (το 1921 ήμαστε πάλι εμπόλεμοι με τους Τούρκους), η κοινότητα Αμφίσσης εντοίχισε αναμνηστική πλάκα στον βράχο (στην ΕΟ Άμφισσας–Λαμίας) με το χρονικό της μάχης και τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Το 1971 στην επέτειο των 150 χρόνων από την κήρυξη της Επανάστασης, με πρωτοβουλία της κοινότητος Ελαιώνος και του τότε προέδρου της και επιτίμου προέδρου της ΕΦΜ Γεωργίου Κουτσοκλένη, γίνεται ο πρώτος εορτασμός με ομιλητή τον ίδιο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 , ο Σύλλογος Αμπλιανιτών Ευρυτανίας στήνει και δεύτερη μαρμάρινη πλάκα προς τιμήν των συμπατριωτών τους αγωνιστών της μάχης.
Δυστυχώς οι επίσημες Κρατικές Αρχές, αλλά και οι Τοπικές μέχρι πρόσφατα, αγνόησαν το μεγάλο γεγονός και φτάσαμε το 2000 όπου αναλαμβάνει ο Δήμος Άμφισσας την ευθύνη της διοργάνωσης, και μετά ένα διάλειμμα τεσσάρων ετών που η διοργάνωση περνάει στην Ε.Φ.Μ. , σ’ αυτή που την ξέθαψε απ’ το σεντούκι της Ιστορίας και που τόσα χρόνια προσπαθεί να την αναδείξει, μέχρις ότου η Δημοτική Αρχή να αναλάβει και πάλι την διοργάνωση. (ελπίζουμε η σημερινή να καθιερωθεί και ενόψει του εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του ’21 να γίνει επιτέλους ευρύτερα γνωστή).
Ας έρθουμε όμως τώρα να δούμε τις ετοιμοπόλεμες δυνάμεις που υπήρχαν στην περιοχή και που θα που θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν τον τουρκικό στρατό.
600 άνδρες υπό τον 23χρονο οπλαρχηγό Νάκο Πανουργιά (γιό του γερο-Πανουργιά) 250 εμπειροπόλεμοι Σουλιώτες υπό τους Γεώργιο Δράκο, Γιώτη Δαγκλή, Διαμαντή Ζέρβα, Τούσια Ζέρβα και Χριστόφορο Περραιβό. Από την Πελοπόννησο ήλθε στις 13 Ιουλίου μόνο μια μικρή βοήθεια από 200 άνδρες με τον 21χρονο Παναγιώτη Νοταρά και 130 επιπλέον Σουλιώτες υπό τον 23χρονο Κίτσο Τζαβέλλα (γιό του ένδοξου πολέμαρχου Φώτη Τζαβέλλα) και τον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Συνολικά 1.180 μαχητές (σύμφωνα με τους Χριστόφορο Περραιβό, Σπ. Τρικούπη και Απ. Βακαλόπουλο) απέναντι σε 10-11.000 εισβολείς!!.
Το σχέδιο του γερο-Πανουργιά ήταν να οργανωθεί μια αμυντική τοποθεσία στην θέση Άμπλιανη Φωκίδος, 3 ώρες από τα Σάλωνα (Άμφισσα) και 1 ώρα από τη Γραβιά, κοντά στο χωριό Βάργιανη, όπου ήταν εφικτό να αναχαιτιστεί ο ισχυρότατος αντίπαλος καθώς θα εξισορροπούνταν στο σημείο εκείνο η αριθμητική του υπεροχή.
Η περιοχή ήταν καλυμμένη πλήρως από δάσος και ήταν γεμάτη βράχια και γκρεμούς. Οι Έλληνες διαμορφώνοντάς τη κατάλληλα, σχημάτισαν μια αμυντική γραμμή από 10 ταμπούρια:
Βλέπουμε γύρω μας τα μισοκατεστραμένα ταμπούρια που σώζονται μέχρι σήμερα, επίσης θα προσέξατε ερχόμενοι και τον λιθόστρωτο δρόμο της εποχής που συνέδεε την Λαμία με την Άμφισσα μέσω Γραβιάς, στην επιστροφή προσέξτε την λεπτομέρεια εγκιβωτισμού στην άκρη του δρόμου.(τότε οι άνθρωποι έκαναν έργα που σώζονται μέχρι σήμερα)
Στα αριστερά τοποθετήθηκαν οι 600 άνδρες υπό τον Ν. Πανουργιά, στο κέντρο οι 250 Σουλιώτες και δεξιά οι 330 άνδρες του Κίτσου Τζαβέλλα και του Παναγιώτη Νοταρά.
Ως εφεδρεία κρατήθηκε μεταξύ Γκιώνας-Παρνασσού ένα σώμα από 200 άνδρες του Πανουργιά υπό το Γεώργιο Καλμούκη. Οι υπερασπιστές από την προηγούμενη μέρα, για να κάνουν την πρόσβαση απροσπέλαστη, έριξαν άφθονα έλατα στο δρόμο ώστε να εμποδίσουν την επέλαση του επίφοβου τουρκικού ιππικού.
Ήδη είχε περάσει ένας μήνας από τότε που ο Δερβίς πασάς έφτασε στη Λαμία και ως εκ τούτου η επιχείρηση για το άνοιγμα του δρόμου προς Σάλωνα-Ιτέα ήταν χρονικά επιβεβλημένη για να αποφευχθεί κάθε άλλη καθυστέρηση καθόδου στο Μοριά. Ο τουρκικός στρατός από 10-11.000 (οι1.000 ιππείς), ή 16.000 σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα
Χριστόφορο Περραιβό, διανυκτέρευσε στη Γραβιά και το πρωί της 14ης Ιουλίου ξεκίνησε την πορεία του προς τα Σάλωνα. Όταν έφτασε μπροστά στην οχυρωμένη τοποθεσία χωρίστηκε σε 3 τμήματα:
Το δεξιό της σουλτανικής παράταξης από 3.000 Τουρκαλβανούς υπό τους Αμπάζ Ντίπρα και Πράχο Πρεβίστα χτύπησε τους 600 άνδρες του Νάκου Πανουργιά.
Στο κέντρο απέναντι στους 250 Σουλιώτες επιτέθηκαν με τα 2 κανόνια, 3.500 υπό τον αρχηγό Γιουσούφ Περκόφτσαλη, ενώ αριστερά 4.000 Τούρκοι (άτακτοι ένοπλοι μουσουλμάνοι από τη Θράκη και τη Μακεδονία) υπό τον Σουλεϋμάν μπέη της Ζίχνης, όρμησαν εναντίον των 330 ανδρών του Κίτσου Τζαβέλλα και του Παναγιώτη Νοταρά. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι βασικοί αρχηγοί της ελληνικής παράταξης, Κίτσος Τζαβέλας, Νάκος Πανουργιάς και Παναγ. Νοταράς ήταν όλοι μεταξύ 21-23 ετών (!!!)
Η μάχη ήταν σφοδρή. Για τουλάχιστον 10 ώρες (από τις 8-9 το πρωί έως 6-7 το απόγευμα) γίνονταν αλλεπάλληλες, λυσσαλέες επιθέσεις στα ελληνικά ταμπούρια. Η αμυντική γραμμή φαινόταν να αντέχει, καθώς οι εχθρικές έφοδοι εξασθενούσαν ολοένα και περισσότερο, παρόλο που η μάχη δεν είχε ακόμη κριθεί. Εκείνη την ώρα, καθώς έπεφτε το σούρουπο, εμφανίστηκαν στο αριστερό της τουρκικής παράταξης οι 200 άνδρες του Γ. Καλμούκη από Γκιώνα-Παρνασσό, προκαλώντας πανικό στις τάξεις της. Οι πολεμιστές του Τζαβέλα και του Νοταρά εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση και πέρασαν στην αντεπίθεση.
Το τουρκικό αριστερό σταδιακά διαλυόταν και υποχωρούσε προς το κέντρο. Άμεσα και το ελληνικό κέντρο όρμησε μπροστά, συμπαρασύροντας το αντίστοιχο τουρκικό σε υποχώρηση. Ο Γιουσούφ πασάς εγκατέλειψε τη μάχη και υποχώρησε προς τη Γραβιά, γεγονός που οριστικοποίησε την ήττα του οθωμανικού στρατού.
Σύντομα και το δεξιό της τουρκικής στρατιάς υπό τους Ντίπρα και Πρεβίστα πήρε το δρόμο της υποχώρησης πιεζόμενο από το ελληνικό κέντρο, θεωρώντας την παραμονή του στο πεδίο της μάχης μάταιη όσο και απολύτως επικίνδυνη. Σε πολλές περιπτώσεις η άτακτη οπισθοχώρηση εξελίχθηκε σε μαζικό πανικό που ενίσχυε το φυσικό περιβάλλον. Πολλοί χάθηκαν πέφτοντας σε γκρεμούς και χαράδρες ποδοπατημένοι από τα υποχωρούντα τμήματα και ιδίως τους ιππείς.
(Στο οροπέδιο της Βάριανης έβρισκαν οι καλλιεργητές μέχρι τις μέρες μας ανθρώπινα οστά και γι αυτό ονόμασαν την περιοχή «τούρκικα κεφάλια».)
Μετά από 11 ώρες (κατ’ άλλους 9) άνισων αλλά ηρωικών συγκρούσεων η μάχη έληξε. Η εμφάνιση της εφεδρείας του Καλμούκη την κατάλληλη στιγμή και η θυελλώδης αντεπίθεση των 400 Σουλιωτών του Τζαβέλλα έκριναν το αποτέλεσμα. Η νίκη των Ελλήνων ήταν συντριπτική απέναντι σε 8πλάσιους αντιπάλους. Οι τουρκικές απώλειες ξεπέρασαν τις 2.000 νεκρούς και τραυματίες (πάνω από 500 ήταν οι νεκροί, μεταξύ αυτών και ο Σουλεϊμάν μπέης), ενώ οι Έλληνες έχασαν 9 άνδρες και είχαν 12 τραυματίες ή σύμφωνα με άλλες πηγές 37 νεκρούς και τραυματίες.
Στα χέρια των επαναστατών έπεσαν 23 σημαίες, τα 2 πυροβόλα, καθώς και η σκηνή και το άλογο του Γιουσούφ Περκότσαφλη.
Μετά την νικηφόρα έκβαση της μάχης στην Άμπλιανη οι Έλληνες οπλαρχηγοί δε κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια και ένα μήνα μετά στις 14 Σεπτεμβρίου ένα μέρος του στρατού με αρχηγούς τον Δράκο,Δαγκλή,Πανουργιά,Καλύβα,Περραιβό και Καραϊσκάκη επιτέθηκαν στο τουρκικό στρατόπεδο που βρισκόταν κοντά στο κατεστραμμένο μοναστήρι της Πανάσσαρης με αποτέλεσμα να εκδιώξουν τους τουρκαλβανούς στον καταβολισμό τους στην Γραβιά ,οι επιτυχίες την Ελλήνων συνεχίστηκαν με τις δυο απανωτές νίκες σε Βάργιανη και Σουβάλα, οπότε, οι Γιουσούφ πασάς και Αμπάζ Ντίπρα διέλυσαν το στρατόπεδο της Γραβιάς στις 20 Σεπτεμβρίου και επέστρεψαν στο Λιανοκλάδι όπου βρίσκονταν ο αρχηγός της εκστρατείας, Δερβίς πασάς. Μετά από 17 μέρες αποσύρθηκαν όλοι μαζί στη Λαμία και στις 12 Οκτωβρίου τα υπολείμματα της τουρκικής στρατιάς αναχώρησαν ταπεινωμένα για τη Λάρισα. Ο Ρούμελη-βαλεσή, Δερβίς πασάς, παρόλα τα φιλόδοξα σχέδια που εκπόνησε για την καταστολή της ελληνικής επανάστασης, στα τέλη του 1824 αντικαταστάθηκε από τον πολύπειρο Ρεσίτ πασά Κιουταχή, εξορίστηκε στην Καλλίπολη και αποκεφαλίστηκε από το σουλτάνο τον Ιούνιο του 1826 ως υποστηρικτής των εξεγερθέντων γενιτσάρων.
Για πάνω από 4 μήνες, υποδεέστερες ελληνικές δυνάμεις απασχόλησαν τουλάχιστον 25.000 σουλτανικό στρατό στο μέτωπο Ακαρνανίας-Φωκίδας-Αττικής, εμποδίζοντας την κάθοδό του στην Πελοπόννησο και σε συνδυασμό με τις ναυτικές νίκες του Φθινοπώρου (ναυμαχίες Μυτιλήνης και Ηρακλείου) έσωσαν προσωρινά την επανάσταση.
Στις 6 Νοεμβρίου και ο Ομέρ Βρυώνης διαλύοντας το στρατόπεδο της Αμφιλοχίας αναχώρησε για τα Γιάννενα, ενώ ο Ιμπραήμ κατέφυγε στην Κρήτη για να διαχειμάσει και να ανασυγκροτηθεί. Η επανάσταση για άλλη μια φορά είχε σωθεί.
Η πικρή πείρα της διχόνοιας δεν δίδαξε όμως τους Έλληνες. Στις 22 Οκτωβρίου 1824 (10 μέρες μετά την αποχώρηση του Δερβίς πασά για τη Λάρισα!) ξεσπούσε ο καταστροφικός δεύτερος εμφύλιος πόλεμος στην Πελοπόννησο, που θα δίχαζε και θα αποδυνάμωνε ανεπανόρθωτα τις επαναστατικές δυνάμεις, ανοίγοντας το δρόμο στις αρχές του 1825 στην αιγυπτιακή απόβαση και την καταστροφική μανία του Ιμπραήμ και φέρνοντας την επανάσταση στα όρια της καταστροφής.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η μάχη της Άμπλιανης ήταν αποτέλεσμα ομαδικής συνεργασίας και ομοψυχίας των αγωνιστών που παραμερίζοντας τη διχόνοια (που είναι η εθνική μας νόσος) τις φιλοδοξίες την φιλοπρωτία και τα ατομικά τους συμφέροντα πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας τους.Να σημειώσουμε εδώ ότι αν ο Πανουργιάς ο οποίος είχε τόσο πολύ δουλέψει για την προετοιμασία της μάχης δεν φερόταν ιπποτικά και δεν παρέδιδε την αρχηγία την παραμονή της μάχης όταν έφθασε ο Τζαβέλας σ’ αυτόν και αν ο Τζαβέλας πάλι γενναιότατα φερόμενος δεν έσπευδε να ενωθεί με τον Νάκο και να τον θεωρήσει αμέσως συναρχηγό του, το αποτέλεσμα τούτης της μάχης θάταν διάφορο.
Αγωνιστές της μάχης της Άμπλιανης με την ανδρεία σας υψώσατε ως τα ουράνια την εικόνα του ανθρώπου πολεμιστή και αναδείξατε την ελληνική λεβεντιά. Η θυσία σας αποτελεί υπόδειγμα αρετής και πρότυπο φιλοπατρίας αξιοσύνης παλικαριάς και ενότητας σ’ όλους εμάς τους απογόνους και μας δείχνει τον ιστορικό δρόμο του χρέους και της τιμής σήμερα που η πατρίδα μας αντιμετωπίζει σοβαρά εθνικά θέματα και επιχειρείται η αλλοίωση της ιστορίας μας από εσωτερική και εξωτερική προπαγάνδα. Μπροστά σ’ αυτούς τους κινδύνους δεν πρέπει να εφησυχάζουμε αλλά να προβάλλουμε συνεχώς και με κάθε τρόπο την ιστορική μας αλήθεια για τη σωστή διαφώτιση της παγκόσμιας κοινής γνώμης η οποία πληροφορείται μονομερώς από τους γείτονες που επιβουλεύονται την εδαφική μας ακεραιότητα.
Οφείλουμε να διαφυλάξουμε τα πνευματικά μας αγαθά που μας χαρίσατε με τους αγώνες και τις θυσίες σας και να σας υποσχεθούμε κάτι που μας το λέει έμμετρα ο Γεώργιος Δροσίνης :

Όπου πολέμου κράξιμο κι όπου της μάχης κρότοι
Εσείς περνάτε πρώτοι κι ακολουθούμε εμείς.
Δόξα και τιμή – τιμή και δόξα σε σας αθάνατοι ήρωες της μάχης της Άμπλιανης.


Κλίνοντας Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά όλους για την παρουσία σας εδώ σήμερα για την υπομονή σας και για την ταλαιπωρία που σας υπέβαλα κάτω από την Αυγουστιάτικο ήλιο να με ακούσετε.

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων

Ακολούθησε μικρό μπουφέ μέριμνα της εταιρείας μας.

Επισημαίνεται ότι για πρώτη φορά η τελετή τελέστηκε στο πραγματικό πεδίο Μάχης. Οι καταθέσεις έγιναν στο κεντρικό ταμπούρι και σε αυτό υψώθηκαν μετά από 96 χρόνια το λάβαρο και η Γαλανόλευκη.